എന്റെ മോളുടെ ജീവന് രക്ഷിച്ച ഞങ്ങളുടെ “ഡാഷി”ന്റെ ഫോട്ടോ അഞ്ചു വര്ഷക്കാലം സൂക്ഷിച്ചു വെച്ച എന്റെ അനിയന് ആദ്യമേ നന്ദി.
ഇവനാണ് ഞങ്ങളുടെ "ഡാഷ്"എന്ന വിളിപ്പേരുള്ള പ്രിയപെട്ടവന്‍. ഡാല്‍മേഷന്‍ ജനുസ്. 2000 മാണ്ട് മാര്ച്ച്എ മാസം 25 നു ഞങ്ങളുടെ വീട്ടില് എത്തിയവന്‍. ചെങ്ങന്നൂര്‍ പ്രദേശത്ത് തന്നെ ആകെ ഒരാളെ ഇവന് മുന്‍പ് ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. എന്തിനു അധികം പറയുന്നു, ഞാനും എന്റെ അമ്മയും അനിയനും പോലും ഇവനെയാണ് ഈ ജന...
ുസ്സില്‍ ആദ്യം കാണുന്നത്. ഇവന് വന്ന വഴിയും കൂടെ അറിയുക.
പണ്ട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നില്ലേ എങ്ങനെയാണ് മക്കള്‍ക്ക് എന്തിനോടെങ്കിലും പ്രത്യേക ഇഷ്ട്ടം തോന്നുന്നത് എന്ന്. അതിന്‍റെകാരണങ്ങളില്‍ മുഖ്യമായത്, മാതാപിതാക്കള്‍ക്ക് എന്തിനോടാണോ ആഭിമുഖ്യം അത് കുറച്ചേറെ മക്കള്‍ക്കും പകര്‍ന്നു കിട്ടും എന്നത്. ഞങ്ങളുടെ വീട്ടില്, പപ്പാ പക്ഷിമൃഗാതികളോട് ഒരു പ്രത്യേക മമത പുലര്‍ത്തുന്ന വ്യക്തിയാണ്. അങ്ങനെ അന്നൊരു ദിവസം എറണാകുളത്തു നിന്നും ജോലി കഴിഞ്ഞു വന്ന അപ്പന്‍റെ കയ്യില് ചുറ്റോടു ചുറ്റും ചെറിയ ചെറിയ സുഷിരങ്ങള്‍ ഇട്ട ഒരു കബോര്‍ഡ്. ആദ്യ നോട്ടത്തില്‍ ഏതെങ്കിലും പക്ഷികള്‍ ആകും എന്നാണു കരുതിയത്‌. പിന്നെ പപ്പാ തുറന്നു കാട്ടിയപ്പോഴാണ് ഒരു പട്ടി കുട്ടി എന്ന് മനസ്സിലാകുന്നത്‌. മൂന്നു മാസം മാത്രം പ്രായം. എറണാകുളത്തുള്ള ഒരു ബാങ്ക് മാനേജര്‍ സ്ഥലം മാറ്റം ആയി തൃശൂര്ക്ക്ട പോകുന്നതിനു മുന്നോടിയായി ഇതിനെ കയ്യൊഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ പപ്പാ വാങ്ങി. കൂട്ടത്തില്‍ ഒരു കാര്യം കേട്ടപ്പോള്‍ ആകെ വിഷമം ആയി. ഒരു പെണ്പട്ടി കൂടെ ഇതിനോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന്. എന്ത് കൊണ്ട് പപ്പാ അതിനേം കൂടെ എടുത്തില്ല, എങ്ങനെയും അതിനേം കൂടെ കൊണ്ടുവരണം എന്നതായി ഞങ്ങളുടെ ഡിമാണ്ട്. എന്ത് ചെയ്യാം, പിറ്റേന്ന് പപ്പാ ചെന്നപ്പോഴേക്കും അതിനെ മറ്റാരോ കൊണ്ടുപോയിരുന്നു :(
എന്ത് പേര് വിളിക്കും എന്നതായി ചര്ച്ച . മുന്പ്് വളര്ത്തിയ "ചിക്കു" വിന്റെ അതെ പേരിടാം, അല്ലെങ്കില്‍ വേറെ ആകട്ടെ എന്ന് കരുതി പല പേരുകള്‍ വന്നെങ്കിലും അമ്മയാണ് "ഡാഷ്" എന്ന് പേരിടാം എന്ന് നിര്ദേുശിച്ചത്. പപ്പായ്ക്ക് ആ പേര് അത്രക്കങ്ങോട്ടു പിടിച്ചില്ലെങ്കിലും ഔദ്യോഗികമായി അവന്റെ പേര് "ഡാഷ്" എന്നായി. ഒരു കൂട് പോലും ഇല്ലാത്ത വീട്ടിലേക്കാണ് പപ്പാ അവനെ കൊണ്ടുവന്നത്. ഒരു താത്കാലിക സെറ്റപ്പില്‍ അവനെ ടെറസിന്റെ മുകളില്‍ വളര്ത്താം എന്ന് തീരുമാനം ആയി. ആദ്യ ഒരാഴ്ച്ച, അമ്മയുടെ അടുത്ത് നിന്ന് മാറിയ കുഞ്ഞിന്റെ വേദന കരച്ചിലൂടെ അവന്‍ പ്രകടിപ്പിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു. കാലം വേഗം ഓടി. ഇതിനോടകം ആംഗ്യഭാഷയും ശബ്ദഭാഷയും കുറച്ചേറെ അവന്‍ പഠിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ കണ്ണിലുണ്ണിയായി അവന്‍ വളര്ന്നു . ഓടുക എന്നത് അവന്‍ ഒത്തിരി ഇഷ്ട്ടപെടുന്ന ഒരു വിനോദമാണ്. ടെറസ്സിലെ അവന്റെ ലോകത്ത്, നിന്ന് രണ്ടു കയ്യും പാരപറ്റില്‍ കുത്തിച്ചാരി മണിക്കൂരൂകളോളം മുന്വംശത്തെ ഗേറ്റിലേക്ക് നോക്കി നില്ക്കുന്നതിനു അവന്‍ ഒരു വിഷമവും ഇല്ലായിരുന്നു എന്ന് മാത്രമല്ല ഓട്ടം കഴിഞ്ഞു അവന്‍ ഇഷ്ട്ടപെടുന്ന ദിനചര്യയായി അത് മാറുകയും ചെയ്തു. മിക്ക ദിവസവും വൈകുന്നേരം വറുത്തകപ്പലണ്ടി വാങ്ങി വരുന്നത് ഞാനോ അനിയനോ അവനു ചാടി കഴിക്കാവുന്ന രീതിയില്‍ എറിഞ്ഞു കൊടുക്കും. ഒന്ന് പറയട്ടെ, അവന്‍ ഒരു തികഞ്ഞ കൊതിയനാണ്. നമ്മള്‍ എന്ത് കഴിക്കുന്നോ അത് അവനു വേണം....വായിലോട്ടും നോക്കി ഒരു നില്പ്പുണ്ട്....
വീട്ടിലെ പുതിയ അംഗം ആയെത്തിയ എന്റെ ഭാര്യയോടും തുടര്ന്ന് ഞങ്ങള്ക്ക്യ ജനിച്ച കുഞ്ഞിനോടും എല്ലാം അവന്‍ വളരെ സ്നേഹമുള്ളവനായിരുന്നു. ഇതിനിടക്ക്‌ ഒരു കിടിലന്‍ കൂടും ഞങ്ങള്‍ അവനു പണിതു കൊടുത്തു അവന്റെ താമസം ടെറസ്സില്‍ നിന്നും താഴെ കൂട്ടിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു. മുറ്റം നിറയെ നാനാജാതി കിളി കൂടുകള്‍ ആയിരുന്നതിനിടയിലൂടെ അവന്റെ ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടപെട്ട വിനോദമായ ഓട്ടത്തിനു വഴി കണ്ടെത്തിയിരുന്നു.
ഏതു നായ്ക്കും അത് എത്ര സ്നേഹം ഉള്ളതായാലും അതിന്റെ വാലില്‍ പിടിക്കുന്നതോ ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോള്‍ പാത്രമെടുക്കുവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതോ തീരെ ഇഷ്ട്ടമല്ല എന്നറിയുമോ? അറിയില്ലേല്‍ അറിയുക... അങ്ങനെയാണ്. പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ "ഡാഷ്", എന്റെ മോള് മുട്ടിലിഴയുന്ന പ്രായത്തിലും പിച്ച നടക്കുമ്പോഴും കുറച്ചു ഓടി നടക്കാറായ പ്രായത്തിലും അവന്റെ വാലില്‍ എത്രയോ വട്ടം പിടിച്ചു വലിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരു ഇഷ്ടക്കേടും അവന്‍ കാട്ടിയിട്ടില്ല. എന്തിനു ചെറുതായി ഒന്ന് മുരളുക പോലും ചെയ്തിട്ടില്ല. കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഇത്ര സ്നേഹിക്കുന്ന കെയര്‍ ചെയ്യുന്ന മറ്റൊരു നായും ഇല്ലാ എന്നത് ഞങ്ങളുടെ അനുഭവം.
മുറ്റം നിറയെ കിളികൂടു ആയതിനാല്‍ ചേരയും, വിഷപാമ്പും, പച്ചിലപാമ്പും, പൂച്ചയും, പ്രാപ്പിടിയനും, ഓലേഞാലിയും, വണ്ടും, പല്ലിയും, എലിയും ഒക്കെ മുട്ടകഴിക്കാനും കുഞ്ഞുങ്ങളെ ശാപ്പിടാനും തക്കം പാര്ത്ത്യ മുറ്റത്ത് എത്തുമ്പോള്‍ അവരുടെ സംരക്ഷകന്‍ അവനായിരുന്നു. ഒരു ഈച്ച പോലും ഒരു കിളികൂടിന്റെ അടുത്ത് പോകാതെ കരുതുന്നതില്‍ അവന്‍ ഭയങ്കര ശ്രദ്ധയാണ്. ചില ദിവസങ്ങളില്‍ രാവിലെ എണ്ണില്ക്കുമ്പോള്, ഒരു അഭിനന്ദനവും പ്രതീക്ഷിച്ചു താന്‍ പിടിച്ചു കൊന്നിട്ടിരിക്കുന്ന എലിയുടെ അടുത്തേക്ക് നമ്മളെ നയിക്കും. കിളികളെ ഉപദ്രവിക്കുവാന്‍ വരുന്ന പക്ഷികളെ മാത്രമേ അവന്റ് കയ്യില് കിട്ടാതെ പോയിട്ടുള്ളൂ. ഡാല്മേഷഷന്‍ ജനുസ്സില്‍ പെട്ട 60% നായകള്ക്കും കാണപ്പെടുന്ന ചെവിക്ക് കേള്വി കുറവ് എന്ന ജനിതക വൈകല്യം ഇല്ലാതെയാണ് ഞങ്ങളുടെ "ഡാഷ്" വളര്ന്നത്‌.
മോള് ജനിച്ചു അറുപതാം നാള്‍ ഭാര്യ ജോലിക്ക് പോയി തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ കുഞ്ഞിനെ എന്ത് ചെയ്യും ആരെ ഏല്പ്പിക്കും എന്ന വിഷമത്തില്‍ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് പപ്പാ മോളെ നോക്കിക്കോളാം എന്ന് പറയുന്നത്. എന്റെ അമ്മ റിട്ടയര്‍ ആകുവാന്‍ പിന്നെയും അഞ്ചാറു വര്ഷം ഉണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ മോളെ പപ്പായെ ഏല്പ്പിച്ചു ഞങ്ങള്‍ എല്ലാരും ജോലിക്ക് പോകും അനിയന് ക്രിസ്ത്യന്‍ കോളേജിലേക്കും. അങ്ങനെ മോളെ രണ്ടര-രണ്ടേമുക്കാല്‍ വയസ്സുവരെ പപ്പായാണ് നോക്കിയത്. മോള്ക്ക് ഏകദേശം ഒന്നൊന്നര വയസു പ്രായം. പപ്പായുടെ കൂടെ ദിവസവും കിളികളെ കണ്ടു "ഡാഷി" നെ കണ്ടു കറിവേപ്പിന്റെ ചുവട്ടിലൊക്കെ കളിച്ചു അങ്ങനെ ഉച്ചവരെ സമയം പോക്കല്‍. അതുകഴിഞ്ഞ് ഉച്ചയുറക്കം. ഇതാണ് ദിനചര്യ. മുറ്റത്തെ കളിയില്‍ "ഡാഷും" കൂടെ കൂടും എന്നത് പ്രത്യേകം പറയേണ്ടല്ലോ!
ഇനിയും നടന്നത് പപ്പാ പറഞ്ഞറിഞ്ഞതു.
അങ്ങനെ നിക്കുമ്പോഴാണ് പെട്ടെന്ന് അവന്‍ കുരച്ചുചാടി കറിവേപ്പിന്റെ് ചുവട്ടിലേക്ക് പോയത്. കുരയുടെ ടോണ്‍ കേട്ടപ്പോഴേ പാമ്പാണ് എന്ന് പപ്പയ്ക്ക് മനസ്സിലായി. മോളെ വേഗം സിറ്റ് ഔട്ടില്‍ ആക്കി മുറ്റത്ത് തന്നെ വെച്ചിരിക്കുന്ന വടിയുമായി ചെന്നപ്പോഴേക്കും ഒരു ചെറിയ പാമ്പിനെ അവന്‍ പിടിച്ചു കുടയുന്നത് കാണുകയും, പെട്ടന്ന് തന്നെ അവന്‍ പേടിച്ചു താഴെ ഇടുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് കാണുന്നത്. അവനൊരു കൊത്ത് കിട്ടിയോ എന്ന് പപ്പയ്ക്ക് ഒരു സംശയം. എന്തായാലും പാമ്പിനെ തല്ലികൊല്ലുന്നത് വരെ അവന്‍ കൂടെ നിന്നു. പിന്നെ പപ്പാ അവനു ഉച്ചഭക്ഷണം കൊടുത്തു.
അവനു കൊത്ത് കിട്ടിയോ എന്ന സംശയം മൂലം ഉച്ചയുറക്കം മാറ്റിവെച്ചു മോളെ ഉറക്കി പപ്പാ അവനെ ശ്രദ്ധിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി. ഉച്ച ഭക്ഷണം അവന്‍ തൊട്ടില്ല. അപ്പോള്‍ മുതല്‍ കൂട്ടില്‍ ചെന്ന് ഒരേ കിടപ്പ്. വീട്ടില് ആണേല്‍ മോള് മാത്രം. ഞങ്ങള്‍ എല്ലാം ജോലിക്ക് പോയിരിക്കുന്നു. ഏതായാലും കോളേജില്‍ നിന്നും അനിയന് രണ്ടര-മൂന്നിന് വന്നപ്പോള്‍ പപ്പാ കാര്യം പറയുകയും മൃഗാശുപത്രിയിലേക്ക്‌ പറഞ്ഞു വിട്ടു. അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ ഒരു ലേഡി ഡോക്ടര്. എന്ത് സംഭവിച്ചാലും വീട്ടിലേക്കു വരുവാന്‍ പറ്റില്ല, ആശുപത്രിയില്‍ കൊണ്ടുവന്നാല്‍ നോക്കാം എന്ന് നിലപാട്. അന്നാണ് ഞാന്‍ "മൃഗപറ്റില്ലാത്ത" "മൃഗ" ഡോക്ടര്മാരും നാട്ടില്‍ "മൃഗ" സേവനത്തിനായി ഇറങ്ങിയിരിക്കുന്ന വിവരം അറിയുന്നത്. അങ്ങനെ സമയം കടന്നു ഏകദേശം അഞ്ചര ആയി. പത്തനംതിട്ടയില്‍ നിന്നും ജോലി കഴിഞ്ഞു ഞാന്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ പപ്പാ ഇത്രേം കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു. എന്ത് ചെയ്യും. അവനാണെങ്കില്‍ വളരെ അവശനാണ് എന്ന് മനസ്സിലായി. എങ്കിലും ആ വാല് ആട്ടുന്നതില്‍ ഒരു കുറവുമില്ല.
പണ്ട് ഇവന് റാബീസിന്റെ ആദ്യ ഇന്ജെുക്ഷന്‍ കൊടുത്ത ദീപു ഡോക്ടറിന്റെി കാര്യം പെട്ടന്നാണ് ഓര്ത്ത്ത്. നേരത്തേ ഡോക്ടര് ചെങ്ങന്നൂര്‍ മൃഗാശുപത്രിയില്‍ ആയിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ അല്പ്പം ദൂരെ എവിടെയോ. സമയം കളയാതെ ഡോക്ടറിനെ വിളിച്ചു. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും വിശദമായി പറഞ്ഞു. ഏതായാലും ചെങ്ങന്നൂര്‍ സെഞ്ച്വറി ഹോസ്പിറ്റലില്‍ ചെന്ന് ആന്റിവെനം വാങ്ങു, പിന്നെ ഗ്ലൂക്കോസ് ബോട്ടില്‍ പിന്നെ എന്തെല്ലാമോ... അത് വാങ്ങി വന്നതിന്റെ പുറകെ ഡോക്ടര് വീട്ടില് എത്തി. ഡാഷിനെ കണ്ടപ്പോഴേ ദീപു ഡോക്ടര് ആദ്യം ചോദിച്ചത് ഇവന് മൂത്രം ഒഴിച്ചോ എന്ന്? കണ്ടില്ല എന്ന് പപ്പാ പറഞ്ഞു.
എന്തായാലും അവനെ എടുത്തു സിറ്റ് ഔട്ടില്‍ കിടത്തി. ഞാനും അനിയനും പപ്പായും കൂടെ കാലിലും കയ്യിലും ഒക്കെ പിടിച്ചു ആദ്യം ആന്റിെവെനം കുത്തിവെച്ചു. സൂചി വെച്ചപ്പോഴേ പേടിത്തൊണ്ടന്‍ പേടിച്ചു മുള്ളി. പക്ഷെ അവന്‍ മുള്ളി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ പേടിച്ചത്, ഡോക്ടര് ഒഴിച്ച് ഞങ്ങള്‍ എല്ലാവരും. കാരണം പുറത്തുവന്നത് രക്തം. അപ്പോഴാണ്‌ ഡോക്ടര് പറയുന്നത് ഇതുകൊണ്ടാ ഞാന്‍ ചോദിച്ചത്; കൊത്തിയത് രക്തഅണലിയെന്നു.
എന്റെ് മോളെയാണ് അവന്‍ രക്ഷിച്ചത്. എങ്ങനെ ഞാന്‍ അവനു നന്ദി പറയും.
പിന്നെ ഒന്നിന് പുറകെ ഒന്നായി മൂന്നു കുപ്പി ഡ്രിപ്പ് കൊടുത്തു. കണ്ടീഷന്‍ മോശമാണ്, മൂന്നു നാല് ദിവസം കഴിഞ്ഞു പറയാം എന്ന് ഡോക്ടര് പറഞ്ഞു. എന്തിനേറെ പറയുന്നു. തുടര്ച്ചയായി ഏഴുദിവസം ദീപു ഡോക്ടര് വീട്ടില് വന്നു, അവനെ ചികിത്സിച്ചു.... അവനെ ഞങ്ങള്ക്ക് പൂര്ണ്ണ് ആരോഗ്യവാനായി തിരികെ കിട്ടി. ഒന്ന് ഞങ്ങള്ക്ക് അറിയാം, അവനെ രക്ഷിക്കുവാന്‍ ദൈവദൂതനായി വന്നതാണ് ദീപു ഡോക്ടര്. ഡോക്ടര് പിന്നെ വരുമ്പോഴു അവന്റെ് സ്നേഹം ഒന്ന് കാണേണ്ടതാണ്.
തുടര്ന്ന് കാലം വീണ്ടും ഓടി.അവന്‍ പിന്നെയും വളര്ന്നു്. എന്റെം അനിയനും കല്യാണം കഴിച്ചു. കുറച്ച് കാലം കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ വേറെ താമസം ആയി. പിന്നെ അവന്റെ കൂട്ട് എന്റെു ഇളയ മോനും അനിയന്റൊ മോളുമായി.
എല്ലാവര്ഷ വും അവനു റാബീസിന്റെഴ കുത്തിവെയ്പ്പ് എടുത്തതിനു ശേഷം നാലഞ്ചു രോഗങ്ങള്‍ വരാതിരിക്കുവാനുമുള്ള കുത്തിവെയ്പ്പ് എടുക്കുമായിരുന്നു. ആ രോഗങ്ങളില്‍ പ്രധാനം നവംബര്‍ ഡിസംബര്‍ മാസങ്ങളില്‍ നായകള്ക്ക്ല പകരുന്ന ഡിസ്റ്റംബര്. 2009 വരെ മുടങ്ങാതെ എടുത്തു. എങ്ങനെ എന്നറിയില്ല, എന്തുകൊണ്ടെന്നറിയില്ല പിറ്റേ വര്ഷം എടുക്കുവാന്‍ വിട്ടു പോയി. 2011 ആഗസ്റ്റില്‍ അവനു രോഗം പിടിപെട്ടു. ഞങ്ങളുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഒരു ചെറിയ പാളിച്ച പറ്റി. പഴയ പോലെ, വേണ്ട പോലെ അവനെ ശ്രദ്ധിക്കുവാന്‍ പറ്റിയില്ല. മാത്രമല്ല രോഗം ആണെന്ന് മനസ്സിലായപ്പോഴേക്കും വൈകിയിരുന്നു.
ആസന്നമായിരുന്ന മരണം, എന്ന് എന്നതേ അറിയുവാനുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.
ഒരവധി ദിവസം. അമ്മ മാത്രമേ വീട്ടിലുള്ളൂ . പപ്പാ ടൌണില്‍ പോയിരിക്കുന്നു. ഞാന്‍ എന്റെി വീട്ടില്. വൈകുന്നേരത്തോട് അടുത്ത് അമ്മയുടെ ഫോണ്‍. അവന്‍ പോയി എന്ന് പറഞ്ഞു.
ഞാന്‍ ഉടനെ ചെന്നു. പുറകില്‍ ഒരു കുഴി എടുത്തു അവനെ മറവു ചെയ്യുവാന്‍. മഴ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ കുഴിയെടുപ്പ് വേഗമായി. കൂട്ടില്‍ നിന്നും രണ്ടു കയ്യും കാലും ചേര്ത്ത് പിടിച്ചു തൂക്കിയെടുത്തു കൊണ്ടുപോയി കുഴിയില്‍ ഇട്ടു മൂടി. അങ്ങനെ ഞങ്ങളോടൊപ്പം ഉള്ള ഞങ്ങളുടെ ഡാഷിന്റെട ജീവിതം അവസാനിച്ചു. ഞാന്‍ STAS-ല്‍ ജോലിക്ക് കയറി കഴിഞ്ഞു രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അവന്‍ ഞങ്ങളോടൊപ്പം ആയതു.അ വന്‍ പോയി രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ STAS-നോട് വിടപറഞ്ഞു
പണ്ട് ഞാന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നില്ലേ എങ്ങനെയാണ് മക്കള്‍ക്ക് എന്തിനോടെങ്കിലും പ്രത്യേക ഇഷ്ട്ടം തോന്നുന്നത് എന്ന്. അതിന്‍റെകാരണങ്ങളില്‍ മുഖ്യമായത്, മാതാപിതാക്കള്‍ക്ക് എന്തിനോടാണോ ആഭിമുഖ്യം അത് കുറച്ചേറെ മക്കള്‍ക്കും പകര്‍ന്നു കിട്ടും എന്നത്. ഞങ്ങളുടെ വീട്ടില്, പപ്പാ പക്ഷിമൃഗാതികളോട് ഒരു പ്രത്യേക മമത പുലര്‍ത്തുന്ന വ്യക്തിയാണ്. അങ്ങനെ അന്നൊരു ദിവസം എറണാകുളത്തു നിന്നും ജോലി കഴിഞ്ഞു വന്ന അപ്പന്‍റെ കയ്യില് ചുറ്റോടു ചുറ്റും ചെറിയ ചെറിയ സുഷിരങ്ങള്‍ ഇട്ട ഒരു കബോര്‍ഡ്. ആദ്യ നോട്ടത്തില്‍ ഏതെങ്കിലും പക്ഷികള്‍ ആകും എന്നാണു കരുതിയത്‌. പിന്നെ പപ്പാ തുറന്നു കാട്ടിയപ്പോഴാണ് ഒരു പട്ടി കുട്ടി എന്ന് മനസ്സിലാകുന്നത്‌. മൂന്നു മാസം മാത്രം പ്രായം. എറണാകുളത്തുള്ള ഒരു ബാങ്ക് മാനേജര്‍ സ്ഥലം മാറ്റം ആയി തൃശൂര്ക്ക്ട പോകുന്നതിനു മുന്നോടിയായി ഇതിനെ കയ്യൊഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ പപ്പാ വാങ്ങി. കൂട്ടത്തില്‍ ഒരു കാര്യം കേട്ടപ്പോള്‍ ആകെ വിഷമം ആയി. ഒരു പെണ്പട്ടി കൂടെ ഇതിനോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന്. എന്ത് കൊണ്ട് പപ്പാ അതിനേം കൂടെ എടുത്തില്ല, എങ്ങനെയും അതിനേം കൂടെ കൊണ്ടുവരണം എന്നതായി ഞങ്ങളുടെ ഡിമാണ്ട്. എന്ത് ചെയ്യാം, പിറ്റേന്ന് പപ്പാ ചെന്നപ്പോഴേക്കും അതിനെ മറ്റാരോ കൊണ്ടുപോയിരുന്നു :(
എന്ത് പേര് വിളിക്കും എന്നതായി ചര്ച്ച . മുന്പ്് വളര്ത്തിയ "ചിക്കു" വിന്റെ അതെ പേരിടാം, അല്ലെങ്കില്‍ വേറെ ആകട്ടെ എന്ന് കരുതി പല പേരുകള്‍ വന്നെങ്കിലും അമ്മയാണ് "ഡാഷ്" എന്ന് പേരിടാം എന്ന് നിര്ദേുശിച്ചത്. പപ്പായ്ക്ക് ആ പേര് അത്രക്കങ്ങോട്ടു പിടിച്ചില്ലെങ്കിലും ഔദ്യോഗികമായി അവന്റെ പേര് "ഡാഷ്" എന്നായി. ഒരു കൂട് പോലും ഇല്ലാത്ത വീട്ടിലേക്കാണ് പപ്പാ അവനെ കൊണ്ടുവന്നത്. ഒരു താത്കാലിക സെറ്റപ്പില്‍ അവനെ ടെറസിന്റെ മുകളില്‍ വളര്ത്താം എന്ന് തീരുമാനം ആയി. ആദ്യ ഒരാഴ്ച്ച, അമ്മയുടെ അടുത്ത് നിന്ന് മാറിയ കുഞ്ഞിന്റെ വേദന കരച്ചിലൂടെ അവന്‍ പ്രകടിപ്പിച്ച് കൊണ്ടിരുന്നു. കാലം വേഗം ഓടി. ഇതിനോടകം ആംഗ്യഭാഷയും ശബ്ദഭാഷയും കുറച്ചേറെ അവന്‍ പഠിച്ചു. ഞങ്ങളുടെ കണ്ണിലുണ്ണിയായി അവന്‍ വളര്ന്നു . ഓടുക എന്നത് അവന്‍ ഒത്തിരി ഇഷ്ട്ടപെടുന്ന ഒരു വിനോദമാണ്. ടെറസ്സിലെ അവന്റെ ലോകത്ത്, നിന്ന് രണ്ടു കയ്യും പാരപറ്റില്‍ കുത്തിച്ചാരി മണിക്കൂരൂകളോളം മുന്വംശത്തെ ഗേറ്റിലേക്ക് നോക്കി നില്ക്കുന്നതിനു അവന്‍ ഒരു വിഷമവും ഇല്ലായിരുന്നു എന്ന് മാത്രമല്ല ഓട്ടം കഴിഞ്ഞു അവന്‍ ഇഷ്ട്ടപെടുന്ന ദിനചര്യയായി അത് മാറുകയും ചെയ്തു. മിക്ക ദിവസവും വൈകുന്നേരം വറുത്തകപ്പലണ്ടി വാങ്ങി വരുന്നത് ഞാനോ അനിയനോ അവനു ചാടി കഴിക്കാവുന്ന രീതിയില്‍ എറിഞ്ഞു കൊടുക്കും. ഒന്ന് പറയട്ടെ, അവന്‍ ഒരു തികഞ്ഞ കൊതിയനാണ്. നമ്മള്‍ എന്ത് കഴിക്കുന്നോ അത് അവനു വേണം....വായിലോട്ടും നോക്കി ഒരു നില്പ്പുണ്ട്....
വീട്ടിലെ പുതിയ അംഗം ആയെത്തിയ എന്റെ ഭാര്യയോടും തുടര്ന്ന് ഞങ്ങള്ക്ക്യ ജനിച്ച കുഞ്ഞിനോടും എല്ലാം അവന്‍ വളരെ സ്നേഹമുള്ളവനായിരുന്നു. ഇതിനിടക്ക്‌ ഒരു കിടിലന്‍ കൂടും ഞങ്ങള്‍ അവനു പണിതു കൊടുത്തു അവന്റെ താമസം ടെറസ്സില്‍ നിന്നും താഴെ കൂട്ടിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു. മുറ്റം നിറയെ നാനാജാതി കിളി കൂടുകള്‍ ആയിരുന്നതിനിടയിലൂടെ അവന്റെ ഏറ്റവും ഇഷ്ട്ടപെട്ട വിനോദമായ ഓട്ടത്തിനു വഴി കണ്ടെത്തിയിരുന്നു.
ഏതു നായ്ക്കും അത് എത്ര സ്നേഹം ഉള്ളതായാലും അതിന്റെ വാലില്‍ പിടിക്കുന്നതോ ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോള്‍ പാത്രമെടുക്കുവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതോ തീരെ ഇഷ്ട്ടമല്ല എന്നറിയുമോ? അറിയില്ലേല്‍ അറിയുക... അങ്ങനെയാണ്. പക്ഷെ ഞങ്ങളുടെ "ഡാഷ്", എന്റെ മോള് മുട്ടിലിഴയുന്ന പ്രായത്തിലും പിച്ച നടക്കുമ്പോഴും കുറച്ചു ഓടി നടക്കാറായ പ്രായത്തിലും അവന്റെ വാലില്‍ എത്രയോ വട്ടം പിടിച്ചു വലിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരു ഇഷ്ടക്കേടും അവന്‍ കാട്ടിയിട്ടില്ല. എന്തിനു ചെറുതായി ഒന്ന് മുരളുക പോലും ചെയ്തിട്ടില്ല. കുഞ്ഞുങ്ങളെ ഇത്ര സ്നേഹിക്കുന്ന കെയര്‍ ചെയ്യുന്ന മറ്റൊരു നായും ഇല്ലാ എന്നത് ഞങ്ങളുടെ അനുഭവം.
മുറ്റം നിറയെ കിളികൂടു ആയതിനാല്‍ ചേരയും, വിഷപാമ്പും, പച്ചിലപാമ്പും, പൂച്ചയും, പ്രാപ്പിടിയനും, ഓലേഞാലിയും, വണ്ടും, പല്ലിയും, എലിയും ഒക്കെ മുട്ടകഴിക്കാനും കുഞ്ഞുങ്ങളെ ശാപ്പിടാനും തക്കം പാര്ത്ത്യ മുറ്റത്ത് എത്തുമ്പോള്‍ അവരുടെ സംരക്ഷകന്‍ അവനായിരുന്നു. ഒരു ഈച്ച പോലും ഒരു കിളികൂടിന്റെ അടുത്ത് പോകാതെ കരുതുന്നതില്‍ അവന്‍ ഭയങ്കര ശ്രദ്ധയാണ്. ചില ദിവസങ്ങളില്‍ രാവിലെ എണ്ണില്ക്കുമ്പോള്, ഒരു അഭിനന്ദനവും പ്രതീക്ഷിച്ചു താന്‍ പിടിച്ചു കൊന്നിട്ടിരിക്കുന്ന എലിയുടെ അടുത്തേക്ക് നമ്മളെ നയിക്കും. കിളികളെ ഉപദ്രവിക്കുവാന്‍ വരുന്ന പക്ഷികളെ മാത്രമേ അവന്റ് കയ്യില് കിട്ടാതെ പോയിട്ടുള്ളൂ. ഡാല്മേഷഷന്‍ ജനുസ്സില്‍ പെട്ട 60% നായകള്ക്കും കാണപ്പെടുന്ന ചെവിക്ക് കേള്വി കുറവ് എന്ന ജനിതക വൈകല്യം ഇല്ലാതെയാണ് ഞങ്ങളുടെ "ഡാഷ്" വളര്ന്നത്‌.
മോള് ജനിച്ചു അറുപതാം നാള്‍ ഭാര്യ ജോലിക്ക് പോയി തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ കുഞ്ഞിനെ എന്ത് ചെയ്യും ആരെ ഏല്പ്പിക്കും എന്ന വിഷമത്തില്‍ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് പപ്പാ മോളെ നോക്കിക്കോളാം എന്ന് പറയുന്നത്. എന്റെ അമ്മ റിട്ടയര്‍ ആകുവാന്‍ പിന്നെയും അഞ്ചാറു വര്ഷം ഉണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ മോളെ പപ്പായെ ഏല്പ്പിച്ചു ഞങ്ങള്‍ എല്ലാരും ജോലിക്ക് പോകും അനിയന് ക്രിസ്ത്യന്‍ കോളേജിലേക്കും. അങ്ങനെ മോളെ രണ്ടര-രണ്ടേമുക്കാല്‍ വയസ്സുവരെ പപ്പായാണ് നോക്കിയത്. മോള്ക്ക് ഏകദേശം ഒന്നൊന്നര വയസു പ്രായം. പപ്പായുടെ കൂടെ ദിവസവും കിളികളെ കണ്ടു "ഡാഷി" നെ കണ്ടു കറിവേപ്പിന്റെ ചുവട്ടിലൊക്കെ കളിച്ചു അങ്ങനെ ഉച്ചവരെ സമയം പോക്കല്‍. അതുകഴിഞ്ഞ് ഉച്ചയുറക്കം. ഇതാണ് ദിനചര്യ. മുറ്റത്തെ കളിയില്‍ "ഡാഷും" കൂടെ കൂടും എന്നത് പ്രത്യേകം പറയേണ്ടല്ലോ!
ഇനിയും നടന്നത് പപ്പാ പറഞ്ഞറിഞ്ഞതു.
അങ്ങനെ നിക്കുമ്പോഴാണ് പെട്ടെന്ന് അവന്‍ കുരച്ചുചാടി കറിവേപ്പിന്റെ് ചുവട്ടിലേക്ക് പോയത്. കുരയുടെ ടോണ്‍ കേട്ടപ്പോഴേ പാമ്പാണ് എന്ന് പപ്പയ്ക്ക് മനസ്സിലായി. മോളെ വേഗം സിറ്റ് ഔട്ടില്‍ ആക്കി മുറ്റത്ത് തന്നെ വെച്ചിരിക്കുന്ന വടിയുമായി ചെന്നപ്പോഴേക്കും ഒരു ചെറിയ പാമ്പിനെ അവന്‍ പിടിച്ചു കുടയുന്നത് കാണുകയും, പെട്ടന്ന് തന്നെ അവന്‍ പേടിച്ചു താഴെ ഇടുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് കാണുന്നത്. അവനൊരു കൊത്ത് കിട്ടിയോ എന്ന് പപ്പയ്ക്ക് ഒരു സംശയം. എന്തായാലും പാമ്പിനെ തല്ലികൊല്ലുന്നത് വരെ അവന്‍ കൂടെ നിന്നു. പിന്നെ പപ്പാ അവനു ഉച്ചഭക്ഷണം കൊടുത്തു.
അവനു കൊത്ത് കിട്ടിയോ എന്ന സംശയം മൂലം ഉച്ചയുറക്കം മാറ്റിവെച്ചു മോളെ ഉറക്കി പപ്പാ അവനെ ശ്രദ്ധിക്കുവാന്‍ തുടങ്ങി. ഉച്ച ഭക്ഷണം അവന്‍ തൊട്ടില്ല. അപ്പോള്‍ മുതല്‍ കൂട്ടില്‍ ചെന്ന് ഒരേ കിടപ്പ്. വീട്ടില് ആണേല്‍ മോള് മാത്രം. ഞങ്ങള്‍ എല്ലാം ജോലിക്ക് പോയിരിക്കുന്നു. ഏതായാലും കോളേജില്‍ നിന്നും അനിയന് രണ്ടര-മൂന്നിന് വന്നപ്പോള്‍ പപ്പാ കാര്യം പറയുകയും മൃഗാശുപത്രിയിലേക്ക്‌ പറഞ്ഞു വിട്ടു. അവിടെ ചെന്നപ്പോള്‍ ഒരു ലേഡി ഡോക്ടര്. എന്ത് സംഭവിച്ചാലും വീട്ടിലേക്കു വരുവാന്‍ പറ്റില്ല, ആശുപത്രിയില്‍ കൊണ്ടുവന്നാല്‍ നോക്കാം എന്ന് നിലപാട്. അന്നാണ് ഞാന്‍ "മൃഗപറ്റില്ലാത്ത" "മൃഗ" ഡോക്ടര്മാരും നാട്ടില്‍ "മൃഗ" സേവനത്തിനായി ഇറങ്ങിയിരിക്കുന്ന വിവരം അറിയുന്നത്. അങ്ങനെ സമയം കടന്നു ഏകദേശം അഞ്ചര ആയി. പത്തനംതിട്ടയില്‍ നിന്നും ജോലി കഴിഞ്ഞു ഞാന്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ പപ്പാ ഇത്രേം കാര്യങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു. എന്ത് ചെയ്യും. അവനാണെങ്കില്‍ വളരെ അവശനാണ് എന്ന് മനസ്സിലായി. എങ്കിലും ആ വാല് ആട്ടുന്നതില്‍ ഒരു കുറവുമില്ല.
പണ്ട് ഇവന് റാബീസിന്റെ ആദ്യ ഇന്ജെുക്ഷന്‍ കൊടുത്ത ദീപു ഡോക്ടറിന്റെി കാര്യം പെട്ടന്നാണ് ഓര്ത്ത്ത്. നേരത്തേ ഡോക്ടര് ചെങ്ങന്നൂര്‍ മൃഗാശുപത്രിയില്‍ ആയിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ അല്പ്പം ദൂരെ എവിടെയോ. സമയം കളയാതെ ഡോക്ടറിനെ വിളിച്ചു. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും വിശദമായി പറഞ്ഞു. ഏതായാലും ചെങ്ങന്നൂര്‍ സെഞ്ച്വറി ഹോസ്പിറ്റലില്‍ ചെന്ന് ആന്റിവെനം വാങ്ങു, പിന്നെ ഗ്ലൂക്കോസ് ബോട്ടില്‍ പിന്നെ എന്തെല്ലാമോ... അത് വാങ്ങി വന്നതിന്റെ പുറകെ ഡോക്ടര് വീട്ടില് എത്തി. ഡാഷിനെ കണ്ടപ്പോഴേ ദീപു ഡോക്ടര് ആദ്യം ചോദിച്ചത് ഇവന് മൂത്രം ഒഴിച്ചോ എന്ന്? കണ്ടില്ല എന്ന് പപ്പാ പറഞ്ഞു.
എന്തായാലും അവനെ എടുത്തു സിറ്റ് ഔട്ടില്‍ കിടത്തി. ഞാനും അനിയനും പപ്പായും കൂടെ കാലിലും കയ്യിലും ഒക്കെ പിടിച്ചു ആദ്യം ആന്റിെവെനം കുത്തിവെച്ചു. സൂചി വെച്ചപ്പോഴേ പേടിത്തൊണ്ടന്‍ പേടിച്ചു മുള്ളി. പക്ഷെ അവന്‍ മുള്ളി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ പേടിച്ചത്, ഡോക്ടര് ഒഴിച്ച് ഞങ്ങള്‍ എല്ലാവരും. കാരണം പുറത്തുവന്നത് രക്തം. അപ്പോഴാണ്‌ ഡോക്ടര് പറയുന്നത് ഇതുകൊണ്ടാ ഞാന്‍ ചോദിച്ചത്; കൊത്തിയത് രക്തഅണലിയെന്നു.
എന്റെ് മോളെയാണ് അവന്‍ രക്ഷിച്ചത്. എങ്ങനെ ഞാന്‍ അവനു നന്ദി പറയും.
പിന്നെ ഒന്നിന് പുറകെ ഒന്നായി മൂന്നു കുപ്പി ഡ്രിപ്പ് കൊടുത്തു. കണ്ടീഷന്‍ മോശമാണ്, മൂന്നു നാല് ദിവസം കഴിഞ്ഞു പറയാം എന്ന് ഡോക്ടര് പറഞ്ഞു. എന്തിനേറെ പറയുന്നു. തുടര്ച്ചയായി ഏഴുദിവസം ദീപു ഡോക്ടര് വീട്ടില് വന്നു, അവനെ ചികിത്സിച്ചു.... അവനെ ഞങ്ങള്ക്ക് പൂര്ണ്ണ് ആരോഗ്യവാനായി തിരികെ കിട്ടി. ഒന്ന് ഞങ്ങള്ക്ക് അറിയാം, അവനെ രക്ഷിക്കുവാന്‍ ദൈവദൂതനായി വന്നതാണ് ദീപു ഡോക്ടര്. ഡോക്ടര് പിന്നെ വരുമ്പോഴു അവന്റെ് സ്നേഹം ഒന്ന് കാണേണ്ടതാണ്.
തുടര്ന്ന് കാലം വീണ്ടും ഓടി.അവന്‍ പിന്നെയും വളര്ന്നു്. എന്റെം അനിയനും കല്യാണം കഴിച്ചു. കുറച്ച് കാലം കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ വേറെ താമസം ആയി. പിന്നെ അവന്റെ കൂട്ട് എന്റെു ഇളയ മോനും അനിയന്റൊ മോളുമായി.
എല്ലാവര്ഷ വും അവനു റാബീസിന്റെഴ കുത്തിവെയ്പ്പ് എടുത്തതിനു ശേഷം നാലഞ്ചു രോഗങ്ങള്‍ വരാതിരിക്കുവാനുമുള്ള കുത്തിവെയ്പ്പ് എടുക്കുമായിരുന്നു. ആ രോഗങ്ങളില്‍ പ്രധാനം നവംബര്‍ ഡിസംബര്‍ മാസങ്ങളില്‍ നായകള്ക്ക്ല പകരുന്ന ഡിസ്റ്റംബര്. 2009 വരെ മുടങ്ങാതെ എടുത്തു. എങ്ങനെ എന്നറിയില്ല, എന്തുകൊണ്ടെന്നറിയില്ല പിറ്റേ വര്ഷം എടുക്കുവാന്‍ വിട്ടു പോയി. 2011 ആഗസ്റ്റില്‍ അവനു രോഗം പിടിപെട്ടു. ഞങ്ങളുടെ ഭാഗത്ത് നിന്നും ഒരു ചെറിയ പാളിച്ച പറ്റി. പഴയ പോലെ, വേണ്ട പോലെ അവനെ ശ്രദ്ധിക്കുവാന്‍ പറ്റിയില്ല. മാത്രമല്ല രോഗം ആണെന്ന് മനസ്സിലായപ്പോഴേക്കും വൈകിയിരുന്നു.
ആസന്നമായിരുന്ന മരണം, എന്ന് എന്നതേ അറിയുവാനുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.
ഒരവധി ദിവസം. അമ്മ മാത്രമേ വീട്ടിലുള്ളൂ . പപ്പാ ടൌണില്‍ പോയിരിക്കുന്നു. ഞാന്‍ എന്റെി വീട്ടില്. വൈകുന്നേരത്തോട് അടുത്ത് അമ്മയുടെ ഫോണ്‍. അവന്‍ പോയി എന്ന് പറഞ്ഞു.
ഞാന്‍ ഉടനെ ചെന്നു. പുറകില്‍ ഒരു കുഴി എടുത്തു അവനെ മറവു ചെയ്യുവാന്‍. മഴ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ കുഴിയെടുപ്പ് വേഗമായി. കൂട്ടില്‍ നിന്നും രണ്ടു കയ്യും കാലും ചേര്ത്ത് പിടിച്ചു തൂക്കിയെടുത്തു കൊണ്ടുപോയി കുഴിയില്‍ ഇട്ടു മൂടി. അങ്ങനെ ഞങ്ങളോടൊപ്പം ഉള്ള ഞങ്ങളുടെ ഡാഷിന്റെട ജീവിതം അവസാനിച്ചു. ഞാന്‍ STAS-ല്‍ ജോലിക്ക് കയറി കഴിഞ്ഞു രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണ് അവന്‍ ഞങ്ങളോടൊപ്പം ആയതു.അ വന്‍ പോയി രണ്ടു മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ STAS-നോട് വിടപറഞ്ഞു
1 comment:
So touching...very hard to accept the loss especially when we attached so much.....
Post a Comment